به گزارش خبرنگار سینماپرس، خسرو سینایی که به تازگی ساخت فیلم جدید خود را به پایان رسانده است؛ درباره آن بیان کرد: مستند جدیدم را در ژانر تخیلی ساخته ام، آن را مستند تخیلی می دانم و امیدوارم این عنوان در سینما جای خود را پیدا کند. این مستند فیلمی تخیلی اما بر اساس منابع و تصاویری کاملا مستند است.

وی ادامه داد: من خود را محدود به عنوان ژانرها نمی کنم. معمولا بیشتر اصطلاح «علمی تخیلی» در سینما شنیده می شود، اما من نوع فیلمم را «مستند تخیلی» می دانم. ما هم می توانیم اصطلاح ایجاد کنیم! در دهه بیست «گریرسون» عنوان «مستند» را به این نوع فیلم ها داد و حالا ما واژه «مستند تخیلی» را. به آن ها می دهم.

این کارگردان سینما در مورد تقسیم بندی فیلم ها گفت: فیلم ها به دو دسته تقسیم می شوند؛ یا خوب و یا بد هستند. هر داستانی که از ان فیلمی ساخته می شود می تواند متکی بر یک ماجرای واقعی باشد تنها نوع پرداختن به آن متفاوت است.

سینایی ادامه داد: اگر فیلمساز فقط مجری باشد و کارهای سفارشی بسازد که هیچ، اما اگر اجرا کار باشد باید تصمیم درستی درباره نوع و قالب، به نسبت سوژه و محتوا بگیرد. باید بفهمد سوژه اش را بهتر است در قالب مستند یا داستانی بسازد. بسیاری از فیلم های من به عنوان مستند معروف است اما من آن تعریف را قبول ندارم و فکر می کنم فیلم هایم «مستقل» هستند.

برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلمنامه در هجدهمین دوره جشنواره فیلم فجر، برای فیلم «عروس آتش»، اظهار داشت: تخیل نه فقط در سینما بلکه در هر هنری نقشی اساسی دارد. به نظر من اگر سینمای مستند چه در ساختار و چه در پرداخت موضوع تخیل را کنار بگذارد، تبدیل به پایین ترین سطح از سینمای مستند می شود. من سه سال پیش فیلمی راجع به تاریخ سکه و اسکناس به اسم «راویان تاریخ» ساختم.  قبل از آن هم فیلم «گواهان تاریخ» را درباره موزه جواهرات ایران ساختم. هر دو را می توانستم به صورت گزارشی بسازم اما زیربنای ساخت هر کدام از اینها حداقل 10 جزوه بزرگ بود. من از این جزوه ها خیلی آموختم و همین آموختن یکی از دلایل علاقه مندی من به سینمای مستند است. این تحقیقات شناخت مرا از موضوع بیشتر کرد.

سینایی با اشاره به این که به طور جدی در مورد این نوع تقسیم بندی ها در سینما مقاومت می کند؛ افزود: در نهایت این سینمای مستند است که به فیلمساز می آموزد تا چگونه فضا و آدم ها را واقعی ببیند. برای همین فیلم های داستانی من هم واقعی است. یکی از اولین فیلم های من که خودم آن را فیلمبرداری و مونتاژ کرد «شرح حال» بود. یک فیلم تجربی که بعد از چهل و چند سال که بعضی ها آن را می بینند می گویند این که «ویدئو آرت» است. در حالی که در آن سالها ویدئو آرت هنوز وجود نداشت.